Sciencefiction heeft de wereld enkele van de meest interessante verhalen aller tijden opgeleverd. Verhalen die spreken over een aangeboren verlangen in de mensheid om naar onze toekomst te kijken en zich voor te stellen wat voor wereld die technologie ooit voor ons zal creëren, van de steampunk-mijmeringen van 19e-eeuwse auteurs tot de AI-centrische dagdromen die zo veel huidige scifi schrijvers zijn er druk mee.
Hollywood en sciencefiction verhalen hebben een lange geschiedenis en het genre is grotendeels verantwoordelijk voor de vooruitgang van de filmindustrie op het gebied van speciale effecten en technische innovaties. In de loop der jaren zijn er een aantal iconische sciencefictionfilms uitgebracht. Maar hoe vermakelijk ze ook zijn om naar te kijken, niet al te veel van hen zijn bestand tegen logisch onderzoek als je eenmaal echt begint na te denken over hun plot, zoals gebeurt met de volgende films.
De terminator
De eerste twee Terminator films behoren tot de meest succesvolle Hollywood-films ooit in termen van kassucces, lovende kritieken en culturele impact op de lange termijn. Maar de films vragen het publiek onmiskenbaar om het ongeloof behoorlijk op te schorten. Laten we beginnen met het concept van de Terminator zelf, die een mensachtige machine zou moeten zijn die gemakkelijk opgaat in de samenleving. Behalve dat die machine eruitziet als een kolossale bodybuilder die meteen opvalt in elke menigte; waarom zou het eruit moeten zien als Arnold Schwarzenegger, als het een machtige cyborg is?
Laten we het ook hebben over het hoofdperceel van de eerste twee films, waarbij terminators naar het verleden worden gestuurd om de moeder van John Connor en Connor zelf als kind te vermoorden, zodat hij niet opgroeit tot de leider van het menselijke verzet. Behalve dat we weten dat het plan nooit zal werken, want John wordt wel volwassen, wordt de leider en stuurt Kyle Reese en vervolgens de T-800 cyborg het verleden in om te voorkomen dat de terminators zijn moeder en/of jongere zelf vermoorden. Dit is een soort verhalende paradox die vrijwel elke film teistert die tijdreizen in zijn plot probeert te gebruiken.
De Matrix
Er is in zijn tijd nog nooit een cooler uitziende film geweest dan De Matrix, en dat niveau van cool helpt de verhalende tekortkomingen voor een groot deel te verbergen. We leren in de film dat machines de wereld hebben overgenomen en dat ze de mensheid hebben opgesloten in stasiskamers die dromen van een eeuwige droom terwijl hun lichaamsenergie wordt gebruikt als een bron van batterijvermogen.
Dit klinkt als een goed plan op papier, maar het maakt geen zin in de realiteit. De hoeveelheid voedsel, water en algemene voeding die de machines nodig hebben om hun sluimerende gevangenen te voorzien, weegt zwaarder dan de “bio-elektrische” energie die de mensen zouden kunnen opwekken. Om nog maar te zwijgen van de enorme hoeveelheden extra stroom die de machines moeten genereren om de virtuele wereld van de Matrix online te houden en soepel te laten werken. Eerlijk gezegd zouden de machines beter af zijn als ze de mensheid volledig van de hand doen en zich concentreren op het oogsten van kernenergie.
Armageddon
De jaren 90 was een tijd waarin Hollywood graag sciencefictionfilms uitbracht over de mensheid die buitenaardse bedreigingen afweert, niet door wetenschappers en ruimtetechnici die jarenlang de buitenwereld hebben bestudeerd, maar door normale Everyday Joes die misschien niet hoogopgeleid zijn, maar die grappen kan maken, oneliners kan afleveren en het probleem in het gezicht kan slaan.
Voorbeeld, 1998’s Armageddon. Wanneer een gigantische asteroïde op ramkoers met de aarde blijkt te liggen, is de enige optie om een groep mijnwerkers te trainen en de ruimte in te sturen om op de asteroïde te landen en deze halverwege op te blazen. Zelfs de ster van de film, Ben Affleck, was zo in de war door dit plotpunt dat hij de regisseur Michael Bay vroeg waarom NASA boormachines de ruimte in stuurde in plaats van hun astronauten te trainen om te leren boren. Volgens Affleckstelde Bay het niet op prijs om na te moeten denken over de onwaarschijnlijkheid van het scenario.
Basisprincipe
Christopher Nolan heeft een reputatie opgebouwd als de blockbuster-filmmaker van de denkende man. Maar Nolans liefde voor complexe verhalen kan soms een hap uit zijn eigen films nemen. Dit is er mee gebeurd Basisprincipe, een film die gaat over mensen die vooruit en achteruit gaan in de tijd om een oorlog te voeren die tegelijkertijd in het heden en de toekomst plaatsvindt. Het is een cool concept, maar het valt meteen uit elkaar bij inspectie, zoals de versie van de personages die “omgekeerd” zijn en moeten ademen met behulp van een tank met omgekeerde zuurstof omdat ze achteruit in de tijd gaan.
Maar dit betekent ook dat ze achterstevoren met de wereld omgaan. Wat betekent dat het gebruikelijke proces om dingen te zien dankzij licht dat weerkaatst op de objecten en in hun ogen komt, omgekeerd zou zijn, wat betekent dat de omgekeerde karakters functioneel blind zouden zijn. Ook zouden de auto’s die de hoofdrolspeler gebruikt, ook moeten worden omgekeerd, zodat hij ze kan bedienen.
Basisprincipe neemt zoveel vrijheden met de ingewikkelde logica die het creëert, dat het de behoefte voelt om zijn eigen verhalende tekortkomingen te rechtvaardigen wanneer een personage botweg tegen de hoofdrolspeler (en het publiek) zegt: “Probeer het niet te begrijpen. Voel het.”
Pacifische rand
.jpg)
Pacifische rand is het visuele equivalent van een kind dat zijn robot en monsterspeelgoed tegen elkaar slaat terwijl het gevechtsgeluiden maakt (en het is op de een of andere manier nog steeds beter dan Transformatoren). De film vertelt het verhaal van een toekomstige samenleving die wordt geteisterd door gigantische monsters die de mensheid verwoesten. De enige manier om deze monsters te bevechten, is door even gigantische robots te bouwen, Jaegers genaamd, die moeten worden bestuurd door twee gevechtspiloten om het op te nemen tegen de monsters in een-op-een fysieke vechtpartijen.
Maar waarom is dit de beste manier om de monsters te bestrijden? Niet alleen geven de Jaegers een groter doelwit voor monsters om aan te vallen, maar ze zijn ook behoorlijk traag en veroorzaken bijna evenveel vernietiging aan steden als de monsters. Zou het niet logischer zijn om een leger van kleinere, beter manoeuvreerbare robots te creëren die behendig en snel genoeg zijn om monsteraanvallen te ontwijken en dichtbij genoeg te komen om schade aan te richten? Kleinere robots die op afstand bestuurbare drones zijn, dus het is niet nodig om menselijke soldaten rechtstreeks in gevaar te brengen door deze dodelijke vallen te bedienen? Of zelfs de luchtmacht?
Onafhankelijkheidsdag
Het is bijna gegarandeerd dat elke buitenaardse beschaving die erin slaagt de aarde te bezoeken technologisch te geavanceerd is om ze op enigerlei wijze te kunnen schaden. Maar Onafhankelijkheidsdag stelt zich graag voor dat zo’n invasie in het voordeel van de aarde zal uitpakken dankzij de veerkracht van de menselijke geest en Will Smiths grappen. Oh, en MIT-ingenieur David Levinson kan een buitenaards militair computernetwerk hacken met een laptop uit de jaren 90 met een harde schijf van 8 MB die moeite zou hebben om videogames uit de jaren 2000 te draaien.
Om eerlijk te zijn, Hollywood heeft de kunst van het “hacken” altijd behandeld als onbegrijpelijke tovenarij, waarbij een personage een paar minuten woedend op een toetsenbord typt en vervolgens vrijwel alles online kan doen wat de plot vereist. Maar toch, hoe slaagde David er in vredesnaam in om verbinding te maken met de buitenaardse moederschipcomputer in de ruimte? Is het schip uitgerust met gratis Wi-Fi voor iedereen binnen bereik, zoals op luchthavens? Hebben de buitenaardse wezens ook behulpzaam hun vermoedelijk supergeavanceerde netwerkfirewalls uitgeschakeld om David zijn hackwerk te laten doen?
Avengers: oneindige oorlog
Disney
De MCU zag het hoogtepunt van een decennium aan verhalen vertellen in de vorm van Avengers: oneindige oorlog. De film volgt galactische veroveraar Thanos op een missie om de zes oneindigheidsstenen te verzamelen en de helft van al het leven uit te roeien voordat de natuurlijke hulpbronnen van het universum allemaal zijn opgebruikt. Tegenover hem staat het superheldenteam van de Avengers en de Guardians of the Galaxy. Maar zelfs hun gecombineerde macht is niet genoeg om Thanos ervan te weerhouden zijn doel te bereiken. Behalve dat het helemaal had moeten zijn, gebaseerd op hoe krachtig sommige helden zijn.
Zoals Captain Marvel, die Thanos in zijn eentje kan verslaan, maar die nooit wordt genoemd of gecontacteerd door Nick Fury tijdens de tien jaar durende zoektocht van Thanos om de oneindigheidsstenen te bemachtigen door de aarde rechtstreeks aan te vallen. Of Doctor Strange, die Thanos gemakkelijk in een tijdlus kan vangen zoals hij deed met Dormammu, of hem door een portaal naar het hart van de zon kan sturen om te sterven, maar Strange lijkt beide vaardigheden te zijn vergeten. Zelfs het plan van Thanos om de helft van al het leven te doden slaat nergens op als je bedenkt dat hij in plaats daarvan net zo gemakkelijk de oneindigheidsstenen kan gebruiken om de hulpbronnen van het universum te verdubbelen.
Jurassic Park
Alom beschouwd als een van de grootste voorbeelden van het maken van blockbuster-films aller tijden, Jurassic Park vraagt het publiek om een paar wilde sprongen in de logica te maken om de plot draaiende te houden. Zoals het feit dat wetenschappers in de film dinosaurus-DNA uit fossielen kunnen halen. Hoewel DNA ongelooflijk kwetsbaar is en het onmogelijk is geweest om 66 miljoen jaar te overleven sinds de tijd van dinosaurussen om in de 20e eeuw in de laboratoria van mensen te komen.
Ook is het titulaire Jurassic Park een van de meest incompetent beheerde resorts in de filmgeschiedenis, gevuld met verbijsterende administratieve beslissingen die uitsluitend zijn ontworpen om de dino’s een manier te geven om te ontsnappen en grote schade aan te richten. Als de dinosaurussen eenmaal zijn uitgekomen, gaat het beveiligingsteam van het park door met zijn slechte besluitvormingstraditie om de menselijke personages constant op het verkeerde been te houden en de film een gevoel van meedogenloze spanning te geven.
Godzilla tegen Kong
Het was de epische matchup waar fans van hadden gedroomd. De koning van de monsters, Godzilla, neemt het op tegen de machtige aap King Kong. Het laatste personage kreeg een dramatische boost in grootte om Kong zich te laten meten met Godzilla voor hun matchup. Het resultaat is een Kong die groter is dan de meeste gebouwen, en dat is waar het realisme vandaan komt Godzilla tegen Kong krijgt een enorme klap.
Het ding is, de zwaartekracht laat het niet toe landdieren een bepaalde lengte overschrijden. Hoewel de immense omvang van Godzilla enigszins geloofwaardig is, aangezien hij veel tijd onder water doorbrengt waar de effecten van de zwaartekracht worden verminderd, zou het skelet van Kong eenvoudigweg niet in staat zijn om zijn gigantische lichaamsbouw op het land te ondersteunen. In de echte wereld zouden Kongs benen knikken en uit elkaar breken de eerste keer dat hij probeerde van een gebouw te springen of zelfs maar een enkele stap te zetten.
Zwaartekracht
Over zwaartekracht gesproken, de Oscar-winnende film Zwaartekracht werd geprezen door critici vanwege de realistische weergave van een astronaut die verdwaald is in de buitenste atmosfeer van de aarde. Maar die critici waren geen ruimtevaartexperts, en de film is minder realistisch dan wordt aangeprezen opgemerkt door een echte astronaut. Zoals het feit dat astronauten buiten hun schip met enorme kracht door objecten worden geteisterd, maar hun ruimtepakken op wonderbaarlijke wijze geen enkele traan krijgen.
Ook kleine dingen zoals de tranen van Ryan Stone en haar haar bewegen niet zoals ze zouden doen in een realistisch nul-zwaartekrachtscenario. Dan is er het feit dat in de film delen van een kapotte satelliet zich binnen enkele minuten vormen tot een dodelijk veld van puin, terwijl het in werkelijkheid jaren zou duren voordat zo’n formatie zou ontstaan. Wetenschappers zijn dat ook verdeeld over de vraag of het echt nodig was voor Ryan om haar partner Matt Kowalski de ruimte in te laten drijven om zichzelf te redden.