De hel is een locatie die veel mensen doet zweten, maar het kan ook heel goed werken in een verhaal. Het verhoogt de inzet door personages waar het publiek van is gaan houden in een schijnbaar onontkoombare situatie te plaatsen. De kijker voelt zich nog meer verbonden met de hoofdrolspelers omdat het hiernamaals een ongrijpbaar concept is waar elk rationeel individu op zijn minst een beetje bang voor zou zijn.
Overwegend wordt de locatie met afschuw gebruikt. Maar ook al is het maar in een hokje geplaatst in dat ene genre, er zijn auteurs geweest die met Hell’s design hebben gespeeld. Van Pinhead-avonturen tot een klassieke fantasie met Tom Cruise en Tim Curry, de onderwereld heeft vele vormen op het scherm aangenomen en ze hebben allemaal iets unieks te bieden.
15 De schildwacht (1977)
Los van de politieke thriller uit 2006 met in de hoofdrol Michael Douglas, uit 1977 De schildwacht heeft nog steeds een vergelijkbare all-star cast. Met iedereen, van Hollywood-royalty’s zoals John Carradine, Ava Gardner en Burgess Meredith tot Een nachtmerrie voor Kerstmis‘ geweldige Chris Sarandon, het Hellish-appartement van de film wordt af en toe bevolkt door een aantal zeer grote namen.
De plot volgt Alison Parker, een topmodel dat, zonder haar vriend Michael (Sarandon), naar een enkel appartement verhuist. Al snel begint ze spoken te zien, maar het gebouw spookt niet, het is de poort naar de hel en Parker is net de volgende bewoner geworden.
14 Legende (1985)
Waarschijnlijk de meest luchthartige film op deze helse lijst, het geliefde fantasie-epos van Ridley Scott Legende duurde een tijdje om op financieel succesvolle benen te staan. Critici en publiek konden het destijds niet schelen, maar dankzij een superieure Director’s Cut heeft het zijn publiek gevonden.
De grimmige, bijna kronkelige vertolking van Hell in de film is een van de mooiste die ooit op film is vastgelegd. Maar het zou niet zo effectief zijn als het niet was voor Tim Curry’s sublieme optreden als de Lord of Darkness. Bovendien is de make-up die voor het personage wordt gebruikt, een van de absoluut beste van de jaren tachtig.
13 Hellbound: Hellraiser II (1988)
Clive Barkers Hellraiser bracht zo’n revolutie teweeg in de horrorfilm dat het een grote schreeuw kreeg van niemand minder dan Stephen King. Helaas heeft geen van de sequels ooit de grootsheid van het origineel geraakt.
Maar ze probeerden het vooral te evenaren in termen van creativiteit, en er is een argument aan te voeren dat het beste vervolg — Hellbound: Hellraiser II– ontmoette die balk. Het vervolg volgt nog steeds de hoofdrolspeler van de eerste film, Kirsty Cotton (Ashley Laurence, die helaas alleen de eerste twee films leidde), maar deze keer heeft ze meer keuzevrijheid. In plaats van dat haar familie zonder haar medeweten van haar wordt beroofd, leidt ze een aanval van één vrouw naar de dorre woestenij van de hel om een kind te redden. De filmversie van Hell is echt angstaanjagend in zijn leegte. Het is samengesteld uit gangen, betonnen trappen, muren en huiveringwekkende open lucht. Het is alsof een surrealistisch schilderij tot leven is gewekt.
12 Jacobsladder (1990)
Erotische thrillermeester Adrian Lyne — flitsdans, 9 1/2 weken, Fatale aantrekkingskracht – liet het erotische aspect vallen ten gunste van wat een schijnbaar rechttoe rechtaan thriller lijkt. Maar Jacob’s ladder is allesbehalve een allegorie voor PTSS en, uiteindelijk, het overgaan van leven naar dood.
De film laat de hel niet letterlijk zien, maar de tempo’s waarin hij de arme Jacob Singer van Tim Robbins doorstaat, zijn al hels genoeg. En hoe dan ook, de gebeurtenissen in de film gaan allemaal van het ene vliegtuig naar het andere, en gezien het feit dat Singer de meeste tijd schreeuwt, is het zeker niet de hemel.
11 Bill & Ted’s nepreis (1991)
Orion-foto’s
Fans flip-flop waarop beter is, Het uitstekende avontuur van Bill & Ted of het vervolg, De valse reis van Bill & Ted. Er is een argument voor beide, maar Valse reis is zeker de meer bizar creatieve.
Valse reis is ook de enige van de drie Bill & Ted films met een reis naar de hel. Daar ontmoeten ze Death, die door William Sadler perfect wordt neergezet, meer als een maf individu dan als een sadistische bloeddorstige hond. Death werd zelfs zo goed ontvangen dat hij opdook in het legacy-vervolg: Bill & Ted Face the Music.
10 Paaien (1997)
Zonder twijfel, Paaien is slecht oud geworden. De prestatie van Michael Jai White als het titulaire personage is solide, en John Leguizamo geeft een beste prestatie in zijn carrière als The Clown / Violator, maar het verhaal drijft vaak af en de speciale effecten zijn op het lachwekkende terrein beland.
Nooit is dit duidelijker dan in het derde bedrijf wanneer Spawn afdaalt naar de hel om het op te nemen tegen The Violator. Het wezen zelf ziet eruit als een computergestuurde berenwolf uit de vroege jaren 90, terwijl zijn omringende locatie eruitziet als een groen scherm met een oranjerode tint.
9 Gebeurtenishorizon (1997)
Voordat Paul WS Anderson regisseerde de meerderheid van de Resident Evil films die hij regisseerde Laurence Fishburne en Sam Neill in zijn beste film tot nu toe: Evenement Horizon. Deels sci-fi, deels psychologische horror, de big-budget scarer is uitgegroeid tot een van de meest geliefde cultfilms van het einde van de jaren negentig.
Anderson’s superslimme en echt spannende film speelt zich af in het jaar 2047, wanneer een groep astronauten wordt gestuurd om het vermiste titelschip te onderzoeken. Maar in plaats van slechts een door de ruimte zwevend mechanisch beest vinden ze een toegangspoort tot Satans thuisland. De sleutel tot de effectiviteit van de film is de neiging om te rotzooien met personages, zoals Freddy Krueger, voordat ze uiteindelijk worden uitgedeeld.
8 Welke dromen kunnen komen (1998)
Ambitieus maar uiteindelijk wat misplaatst, Welke dromen kunnen komen zou een wonder nodig hebben gehad om een financieel succes te worden met zijn budget van $ 90 miljoen (via Verscheidenheid). Maar er zijn lichtpuntjes in de hartverscheurende film, zoals de speciale effecten, wat niet verwonderlijk is gezien het budget van $ 90 miljoen (voor een veel lager drama) in de jaren negentig.
De film gaat pas in het derde bedrijf naar “The Bad Place”, maar de beelden onderscheiden hem onmiddellijk dankzij de ongelooflijke aandacht voor detail. Dit geldt met name voor de Faces of the Damned-scène waarin, interessant genoeg, de grimmige en monotone regisseur Werner Herzog een van de Faces is.
7 South Park: groter, langer en ongesneden (1999)
Warner Bros.
Het is behoorlijk wild om te denken dat Trey Parker en Matt Stone filmisch zijn South Park: groter, langer en onversneden kwam uit tijdens het derde jaar van de serie, vooral gezien het feit dat het nu in seizoen 26 is. De serie was notoir een ontmoeting met controverse direct uit de poort, en de film was niet anders. En technisch gezien Zuiderpark zorgt nog steeds voor controverse dankzij de rechtszaak van Warner Bros. Discovery.
De plot volgt de vier jongens terwijl ze proberen een R-Rated Terrence & Phillip-film binnen te sluipen, vergelijkbaar met alle jongeren onder de 17 die probeerden binnen te sluipen. Groter, langer en ongesneden. Maar als het niet gericht is op de angst van ouders voor scheldwoorden of een totale oorlog met Canada, volgt het Satan en Saddam Hussein terwijl ze een relatie beginnen in de ingewanden van de hel. Het volstaat te zeggen dat de hard-rechtse christenen niet enthousiast waren, maar het was grappig in 1999 en het is nu grappig.
6 Kleine Nicky (2000)
Kleine Nicky was de eerste flop van Adam Sandler na een lange reeks financiële megahits. Na leiding Bill Madison, Gelukkig Gilmore, De WaterboyEn Grote papa het leek erop dat Sandler geen kwaad kon doen.
Maar een hoog budget, een focus op productieontwerp boven gelach of plot, en een echt raspende hoofdrol van Sandler (zelfs voor zijn die-hard fans) zorgden ervoor Kleine Nicky degene die het moet doen. Maar er valt veel te zeggen over het idee van de film over de hel. Met Harvey Keitel die de rol van de geitachtige Satan op zich neemt en Kevin Nealon uitgerust met een paar prothetische borsten op zijn hoofd, is het ronduit uniek. Zelfs nog, er is een reden waarom Sandler een tijdje afstand deed van zijn kenmerkende gekheid om Paul Thomas Anderson’s Punch-dronken liefde.
5 De negende poort (2000)
Vreemd genoeg is dat niet het geval Uit de hel met Johnny Depp op de titulaire locatie, het is deze vroege Roman Polanski-film. Prachtig geschoten maar loom tempo, Polanski’s De negende Gate volgt een zeldzame boekhandelaar ingehuurd door een rijke verzamelaar om The Nine Gates of the Kingdom of Shadows op te sporen. Wat het boek zo bijzonder maakt, is een bepaalde signatuur: die van Lucifer.
Beide personages beleven uiteindelijk de engste versie van het hiernamaals, maar de boekhandelaar van Depp bezoekt de Negende Poort pas op het allerlaatste moment. De verzamelaar van Frank Langella wordt echter in brand gestoken terwijl hij de gehoornde ondertekenaar van het boek op ongepaste wijze uitnodigt.
4 Jason X (2001)
Technisch gezien, Jason gaat naar de hel: de laatste vrijdag was de Vrijdag de 13e franchise’s eerste uitstapje naar de hel. Maar het enige dat het publiek ziet, zijn een paar knokige handen die uit het vuil omhoog komen. Jason Xbrengt Jason echter terug uit de hel, en het publiek krijgt er een veel betere kijk op.
De hel wordt getoond Jason X‘s openingstitels. De camera stijgt omhoog door de met vuur bedekte pijplijn van de hel terwijl tekst over de beelden leest. Hoewel de aftiteling niet bijzonder goed is verouderd, is het nog steeds het mooiste aan de film. Sommigen zouden dat beweren Deel V: Een nieuw begin is het dieptepunt van de franchise, maar Jason X is het echte dieptepunt, en gelukkig lijkt de franchise terug te gaan naar de basis met de aankomende Peacock-serie van Bryan Fuller.
3 Constantijn (2005)
DC-aanpassing uit 2005 Constantijn was niet meteen een doorslaand succes, maar het is uitgegroeid tot een soort cult-item, vooral bij fans van Keanu Reeves. Het was waarschijnlijk de beste film die hij halverwege de jaren maakte, en zijn passie voor de rol en het project is duidelijk in elk frame.
Reeves dringt al jaren aan op een vervolg, en nu het schijnbaar tot bloei komt, is er een kans dat het publiek zich kan herenigen met het post-apocalyptische vuurland van de film dat het Hell noemt. Maar het valt nog te bezien of het beste aspect van de film – Aartsengel Gabriël van Tilda Swinton – terugkeert naar de entree en de rave.
2 1408 (2007)
Gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal van Stephen King, 1408 volgt de paranormale onderzoeker/auteur Mike Enslin van John Cusack terwijl hij een nacht doorbrengt in een zogenaamd spookkamer in een verder veilig hotel. Niemand heeft het ooit langer dan een uur volgehouden en Enslin is van plan de eerste te zijn.
Maar kamer 1408 is echt iemands eigen persoonlijke hel, en Enslin heeft twee opties: zelfmoord plegen of die persoonlijke hel keer op keer opnieuw beleven. Hij kiest optie C en steekt de kamer in brand.
1 Sleep me naar de hel (2009)
Sam Raimi is een horrorlegende, vooral dankzij zijn werk aan de Kwaad dood franchise met Bruce Campbell. Maar Deadite-overleving is niet het enige waarin hij zich specialiseert, want hij maakte ook een reis van één film naar het hiernamaals met Sleep me naar de hel.
Met in de hoofdrollen Alison Lohman en Justin Long, Sleep me naar de hel is een belachelijk vermakelijk avontuur met een hartverscheurend einde. En het is aan het einde waar het publiek de kortste smaak van de hel krijgt. Christine Brown van Lohman voelt dat ze de vloek van een wraakzuchtige heks heeft ontweken, maar dan valt ze op een treinspoor. Handen barsten van de kiezelstenen tussen de rails en sleuren haar gillend naar beneden. Het gebeurt allemaal zo snel dat de impact van Browns dood en verdoemenis pas wordt geaccentueerd lang nadat de kijker de film heeft uitgezet.